Veldhockey-DNA

Raye: 'Mijn ouders speelden allebei hockey op sociaal vlak. Mijn moeder zal je zelfs vertellen dat ze er best goed in was. (lacht) Ze verloofden zich zelfs tijdens een hockeyreisje, dus het hockey-DNA stroomt door mijn aderen, hoewel ik pas vrij laat begon met hockeyen, op mijn elfde. Ik hield van veel sporten op school, zoals netbal, tennis, cricket, voetbal... Daar ben ik voor de bal gevallen.'

'Ik ben geboren in Engeland, maar toen ik veertien was, verhuisden mijn ouders naar Canada voor een verandering van levensstijl. Mijn vader had een stressvolle baan, dus ging hij met pensioen en werd mijn moeder lerares in Kelowna. Hockey was geen grote sport in Canada, en natuurlijk was ik gewend om op school hockey te spelen op een waterveld. Ik vond het echt vreselijk dat ik op laag niveau op een grasveld moest hockeyen. Al snel ontdekte ik dat Vancouver dé plek was voor hockey. Het was vijf uur rijden van onze stad, maar mijn vader bracht me erheen voor volledige weekenden hockeytraining.'

Abi lacht: 'Toen ik ouder werd, woonde ik de hele zomer in Vancouver, alleen maar om te hockeyen. Als je het wilt, moet je er ook zin in hebben.'

Ik hou van België

'Op mijn zeventiende werd ik lid van het Canadese seniorenteam. Ik herinner me dat we letterlijk elke nationale titel wonnen toen ik speelde en studeerde aan de University of British Columbia in Vancouver. Dat was echt leuk. Maar ik besloot dat ik meer uit mijn hockeycarrière wilde halen en dus besloot ik naar België te komen. Dit was na de Gemenebestspelen van 2014 in Glasgow.

'Verhuizen naar België was in het begin een regelrechte nachtmerrie. Ik had een beetje problemen met Wellington; twee weken voor mijn vertrek zeiden ze dat er geen geld was voor mijn salaris. Ze zeiden eigenlijk nee. Maar ik heb dat omgezet in ja. (lacht)

'Ik was letterlijk zo vastbesloten om te komen dat ik smeekte. Ze lieten me komen, maar ik moest er keihard voor werken. Ik heb de droom om veldhockey en zaalhockey te spelen nooit opgegeven. Dus coachte, speelde en reisde ik de wereld rond met het Canadese team. Drie jaar lang vloog ik heen en weer totdat mijn coach besloot dat ik niet meer kon spelen. EurIk wist niet meer of ik nog deel wilde uitmaken van de nationale ploeg. Daar stopte mijn interlandcarrière. Ondertussen bleef ik keihard trainen.

Omdat ik de Engelse nationaliteit heb, heb ik me ingeschreven voor de oefenwedstrijden in Engeland. Die vijf weken verliepen zo goed dat ze me vroegen om me bij de centrale selectie aan te sluiten. Maar dat betekende wel dat ik naar Engeland moest verhuizen, en ik wilde heel graag in België blijven. Omdat ik België echt geweldig vind. Ik had het echt moeilijk met die beslissing. Uiteindelijk kreeg de coach een hartverzakking. En nee, daar had ik niets mee te maken. (lacht) Sindsdien heb ik niets meer gehoord en heb ik het daarbij gelaten.

De jacht op de Panthers

'Een paar weken later kwam ik Anouk Raes tegen, aanvoerder van de Panthers (we speelden samen in Wellington). Zij bracht me op een idee. Waarom ga je niet bij de Panthers?, zei ze. Ze liet het idee ook aan haar coach, Ageeth Boomgaardt, weten en maakte een afspraak. Maar voordat we elkaar überhaupt konden ontmoeten, verliet ze de Panthers. Dus opnieuw viel mijn nationale droom in duigen.'

'Gelukkig voor mij kreeg ik een telefoontje van Adam en Niels met de mededeling dat ze nog steeds geïnteresseerd waren. En zo begon een jaar papierwerk. Je kunt je niet voorstellen hoeveel papierwerk ik moest doornemen. Mijn jaar kan het best omschreven worden als wachten, tekenen, omwegen, dossiers, referenties en het eindigde met een stemming. Een stemming waarbij het alleen afhangt van de mensen in de zaal en waar je zelf niets te zeggen hebt. Ik trainde als bezeten, ook al wist ik dat er een kans was dat ik het niet zou halen. Het feit dat NVA niet in de Tweede Kamer zat toen mijn naturalisatie op de agenda stond, hielp enorm. Geloof het of niet, maar mijn papieren werden getekend en eindelijk kon ik weer meedoen met de selectie om op internationaal niveau te spelen.'

Hard werken loont

Ik heb dit moment echt als mijn ultieme langetermijndoel ervaren. Ik had nooit de garantie dat ik het zou halen, en toch heb ik er elke dag hard voor gewerkt. Ik bleef supergemotiveerd en deed er alles aan om het te halen, want als het mijn schuld was geweest om het niet te halen, had ik het mezelf nooit vergeven. Uiteindelijk had ik de controle volledig uit handen genomen, maar één ding wist ik: ik was er klaar voor. Dus mijn advies aan iedereen die een bepaald doel in het leven wil bereiken, is: de enige manier om er te komen is ervoor te gaan. Je moet het leven. Geen spijt!

De kracht

'Waar haalde ik de kracht vandaan? Mijn ouders zeiden altijd tegen me: Het enige wat je kunt doen is je best doen. Ik moet weten dat ik mijn uiterste best heb gedaan en als ik dat doe, is er geen falen, alleen maar leren. Ik geloof ook dat als je iets wilt, je er zult komen. Er zijn altijd grote worstelingen, zoals het eindeloze papierwerk en het stemmen, momenten van geen controle. Als je je gewoonten stabiel houdt, leeft als een atleet, de juiste voeding... En ik ken mezelf hier heel goed in. Als ik troep koop, eet ik die troep. Dus koop ik gewoon geen troep. Zo simpel is het. Nog een voorbeeld. Eerst trainde ik in een goedkope sportschool. Uiteindelijk betaalde ik meer voor een sportschool dichterbij. Dit hielp me tijd te besparen en langer te trainen. Uiteindelijk was het extra geld het helemaal waard. Want als je het echt wilt, vind je altijd de extra tijd, het geld of de energie om het te doen.

'Prioriteit geven aan wat belangrijk is. Als je eerst doet wat het belangrijkst voor je is, hoef je nooit iets op te offeren. Mijn dagelijkse workout staat bijvoorbeeld op nummer één. Als dat betekent dat ik een gezellig etentje of een kopje koffie met vriendinnen moet missen. Dat is nu eenmaal zo. De sportschool is er één van. Mijn ouders zouden dat nooit begrijpen. Mijn moeder zei altijd: ontspan, ontspan, ontspan, waarom doe je dit? Omdat het mijn leven is, het is mijn werk!'

'Gelukkig snapt mijn vriendin (Ireen van den Assem, Oranje) het helemaal. Zij is precies hetzelfde, dus dat scheelt. Het is best grappig. Als we een vakantie plannen, moeten we altijd onze trainingen plannen. Dus een van de belangrijkste eisen is of er een sportschool in de buurt is. En nee, sit-ups in de kamer of horizontale yoga in bed tellen niet als training. (lacht hardop)

De tijd die Ireen en ik samen hebben, is heel zeldzaam. We hockeyen allebei op topniveau, dus tijd is kostbaar voor ons. Het vereist veel communicatie en een goede planning. We hebben een gedeelde agenda, het zou een chaos worden als we dat niet zouden doen. Sporters zijn nogal egoïstisch en dat moet je ook zijn. Echt! Als een van ons bijvoorbeeld na een lange training geen uur meer kan rijden, betekent dat dat we elkaar die avond niet meer zien, maar het betekent ook rusttijd voor het lichaam. En dat is superbelangrijk. Het is moeilijk om te horen dat je geliefde je niet kan zien vanwege hockey, maar het is de realiteit. (denkt na) Ook met de Olympische Spelen bijvoorbeeld. Ik heb dat moment echt waargemaakt. Het is een grote droom om te gaan. Zoals jullie allemaal weten, hebben we het niet gehaald. Ireens team kwalificeerde zich voor Tokio. Was dat zwaar? Ja, maar het was minder zwaar dan ik dacht. Ik was oprecht blij voor haar. We steunen elkaars carrières. 'Het is werkelijk de eerste keer in mijn leven dat ik zo enthousiast kan zijn over het succes van iemand anders.'

Dit moet liefde zijn

Dat verandert niets aan het feit dat ik nog steeds enorm teleurgesteld ben dat ik niet naar de Olympische Spelen ben gegaan. Maar er is één ding dat ik heb geleerd. Opgroeien betekent ook dat, wat er ook gebeurt en hoe graag je iets ook wilt, als je de fout in gaat, je het geluk en succes niet van iemand anders mag afpakken.

Onze toekomstplannen waren binnen vijf minuten veranderd. Na deze Olympische Spelen waren we van plan om in het buitenland te gaan hockeyen. Nu heb ik besloten om door te gaan tot Parijs, en dat is een beslissing die ook Ireen raakt, maar ze steunt mij en mijn ambities volledig. Ik geef de Olympische droom niet op. Nog niet! (MK)